22 فوریه 2024- یک متاآنالیز به روش شبکه بیزی که در مجله پریودنتولوژی بالینی منتشر شده است، تأثیر ترکیب درمان های کمکی با درمان غیر جراحی پریودنتال را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2(T2D)  تایید کرده است.

دکتر فابریسیو باتیستین زاناتا و همکارانش از برزیل نشان دادند که استفاده کمکی از مترونیدازول یا آلفا لیپوئیک اسید، بهترین گزینه های درمان کمکی برای کاهش معنی‌دار HbA1c و کاهش عمق پروبینگ(کاهش عمق پاکت پریودنتال) است.

آنها نوشتند: «با این حال، به دلیل فقدان مطالعات برای هر درمان کمکی و قطعیت پایین شواهد حاصل، هیچ توصیه ای محکمی را نمی توان ارائه داد».

پریودنتیت، یک بیماری التهابی مزمن است که توسط عوامل بیماری‌زا در بافت‌های پریودنتال اطراف دندان ایجاد می‌شود که منجر به تشکیل پاکت پریودنتال، از دست دادن چسبندگی بالینی لثه و تحلیل استخوان آلوئولی می‌شود و در نهایت منجر به از دست دادن دندان می‌گردد. به خوبی مشخص شده است که پریودنتیت به شدت با دیابت نوع 2 مرتبط است و اکنون پریودنتیت به عنوان ششمین شکل پیچیدهT2D  در نظر گرفته می شود. در مقایسه با افراد غیر دیابتی، بیماران مبتلا به دیابت تظاهرات بالینی بدتری از پریودنتیت را نشان می دهند. علاوه بر این، پریودنتیت متوسط تا شدید خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش می دهد که منجر به کنترل ضعیف قند خون می شود.

کنترل قند خون در مراقبت از دیابت نوع 2 حیاتی است و به طور قابل توجهی با بروز عوارض بالینی مرتبط است. مطالعات قبلی نشان داده اند که جرم‌گیری و تسطیح ریشه (SRP) یا SRP به علاوه درمان کمکی می‌تواند کنترل قند خون را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 و پریودنتیت مزمن بهبود بخشد، اما هیچ نتیجه‌گیری موثری در مورد بهترین درمان گرفته نشده است. علاوه بر این، شواهد در مورد کنترل گلایسمی درمان های کمکی مختلف در کنار SRP متناقض است.

با توجه به پیشینه ی فوق، این تیم تحقیقاتی با استفاده از متاآنالیز شبکه بیزین[1]، کارآزمایی‌های تصادفی‌ و کنترل‌شده (RCTs) در مورد تأثیر درمان پریودنتال کمکی بر پیامدهای پریودنتال و HbA1c در بیماران بزرگسال دیابت نوع 2 را ارزیابی کردند.

برای این منظور، آنها یک جستجوی سیستماتیک را تا فوریه 2023 انجام دادند و دبریدمان زیر لثه(SD)  را در ترکیب با درمان کمکی موضعی یا سیستمیک، با دبریدمان زیر لثهبه تنهایی برای افراد مبتلا به دیابت نوع 2 مقایسه کردند. پیامدهای اولیه این مطالعه، تغییرات در سطح مطلق HbA1c و عمق پروبینگ کامل دهان در 3 تا 6 ماه پس از درمان بود.

محققان 72 نشریه واجد شرایط را که 27 درمان کمکی را ارزیابی می کردند، بازیابی کردند. بر اساس این متاآنالیز، محققان یافته های زیر را گزارش کردند:

•  ترکیب دبریدمان زیر لثهو آنتی بیوتیک سیستمیک مترونیدازول، یا دبریدمان زیر لثهو آنتی اکسیدان آلفا لیپوئیک اسید بطور قابل توجهی سبب کاهش بیشتر HbA1c به ترتیب به میزان 1.4% و 2.4% و کاهش بیشتر عمق پاکت پریودنتال به میزان 0.89 میلی متر و 0.92 میلی متر گردید.

•  سایر درمان های کمکی بدون تأثیرات قابل تشخیص بر HbA1c، مزایای بیشتری را برای پیامدهای پریودنتال فراهم کردند.

محققان نوشتند: «استفاده کمکی از آلفا لیپوئیک اسید یا مترونیدازول بهترین گزینه های کمکی برای کاهش معنی دار بالینی HbA1c و کاهش عمق پروبینگ بود. اما به دلیل عدم انجام مطالعات برای هر درمان کمکی و قطعیت پایین شواهد حاصله، نمی توان توصیه محکمی را ارائه داد».

منبع:

https://medicaldialogues.in/dentistry/news/research-sheds-light-on-efficacy-of-combining-adjuvants-with-non-surgical-periodontal-therapy-in-patients-with-type-2-diabetes-124441